Явление XГородничий, Хлестаков, Добчинский. |
Sceno XUrbestro, Ĥlestakov, Dobĉinskij. |
| Городничий. Не угодно ли будет вам осмотреть теперь некоторые заведения в нашем городе, как–то — богоугодные и другие? | Urbestro. Ĉu vi ne deziros trarigardi nun kelkajn instituciojn en nia urbo, nome la filantropiajn kaj aliajn? |
| Хлестаков. А что там такое? | Ĥlestakov. Kaj kio tie estas? |
| Городничий. А так, посмотрите, какое у нас течение дел… порядок какой… | Urbestro. Nu, simple, rigardu, kia ĉe ni estas la irado de la aferoj… Kia ordo… |
| Хлестаков. С большим удовольствием, я готов.
Бобчинский выставляет голову в дверь. |
Ĥlestakov. Kun granda plezuro, mi estas preta. Bobĉinskij enmetas la kapon tra la pordo. |
| Городничий. Также, если будет ваше желание, оттуда в уездное училище, осмотреть порядок, в каком преподаются у нас науки. | Urbestro. Ankaŭ, se estas via deziro, de tie en la distriktan lernejon, rigardi la ordon, en kiu ĉe ni estas instruataj la sciencoj. |
| Хлестаков. Извольте, извольте. | Ĥlestakov. Mi konsentas, mi konsentas. |
| Городничий. Потом, если пожелаете посетить острог и городские тюрьмы — рассмотрите, как у нас содержатся преступники. | Urbestro. Poste, se vi deziras, vi vizitos la punlaborejon kaj la urbajn malliberejojn — vi rigardos, kiel ĉe ni oni tenas la krimulojn. |
| Хлестаков. Да зачем же тюрьмы? Уж лучше мы обсмотрим богоугодные заведения. | Ĥlestakov. Sed por kio do la malliberejojn? Jam pli bone ni rigardos la instituciojn filantropiajn. |
| Городничий. Как вам угодно. Как вы намерены: в своем экипаже или вместе со мною на дрожках? | Urbestro. Kiel vi deziras. Kiel vi intencas, ĉu en via kaleŝo aŭ kune kun mi en droŝko? |
| Хлестаков. Да, я лучше с вами на дрожках поеду. | Ĥlestakov. Nu, mi preferas veturi kun vi en droŝko. |
| Городничий. (Добчинскому). Ну, Петр Иванович, вам теперь нет места. | Urbestro (al Dobĉinskij). Nu, Pjotr Ivanoviĉ, por vi nun ne estas loko. |
| Добчинский. Ничего, я так. | Dobĉinskij. Ne malhelpas. Mi iros simple. |
| Городничий (тихо, Добчинскому). Слушайте: вы побегите, да бегом, во все лопатки и снесите две записки: одну в богоугодное заведение Землянике, а другую жене. (Хлестакову). Осмелюсь ли я попросить позволения написать в вашем присутствии одну строчку жене, чтоб она приготовилась к принятию почтенного гостя? |
Urbestro (mallaŭte al Dobĉinskij). Aŭdu: vi ekkuru, sed rapide, per ĉiuj fortoj, kaj forportu du skribetojn: unu — en la kadukulejon, al Zemlanika, kaj la duan — al mia edzino. (Al Ĥlestakov). Ĉu mi povas kuraĝi peti vian permeson skribi ĉe via alesto linieton al mia edzino, ke ŝi prepariĝu al akcepto de la estiminda gasto? |
| Хлестаков. Да зачем же?.. А впрочем, тут и чернила, только бумаги — не знаю… Разве на этом счете? | Ĥlestakov. Sed por kio?.. Cetere, tie ĉi estas inko, nur paperon… mi ne scias… Eble sur tiu ĉi kalkulo? |
| Городничий. Я здесь напишу. (Пишет и в то же время говорит про себя). А вот посмотрим, как пойдет дело после фриштика да бутылки–толстобрюшки! Да есть у нас губернская мадера: неказиста на вид, а слона повалит с ног. Только бы мне узнать, что он такое и в какой мере нужно его опасаться. (Написавши, отдает Добчинскому, который подходит к двери, но в это время дверь обрывается, и подслушивавший с другой стороны Бобчинский летит вместе с ней на сцену. Все издают восклицания. Бобчинский подымается) |
Urbestro. Mi tie ĉi skribos. (Li skribas kaj samtempe parolas al si mem). Nu, ni rigardu, kiel iros la afero post la «friŝtiko» kaj post la botelo–ventrulo! Ni havas gubernian madejron: ĝi ne imponas per eksteraĵo, sed eĉ elefanton ĝi renversos. Mi volus nur ekscii, kio li estas, kaj en kia mezuro oni devas lin timi. (Fininte la skribadon, li donas la paperon al Dobĉinskij, kiu iras al la pordo, sed en tiu ĉi minuto la pordo debatiĝas kaj Bobĉinskij, kiu subaŭskultadis post ĝi, flugas kune kun ĝi sur la scenejon. Ĉiuj ekkrias. Bobĉinskij sin levas). |
| Хлестаков. Что? Не ушиблись ли вы где–нибудь? | Ĥlestakov. Ha, ĉu vi ne kontuziĝis ie? |
| Бобчинский. Ничего, ничего–с, без всякого–с помешательства, только сверх носа небольшая нашлепка! Я забегу к Христиану Ивановичу: у него–с есть пластырь такой, так вот оно и пройдет. | Bobĉinskij. Nenio, nenio, tute sen ia kontuzo, nur sur la nazo malgranda bataĵo! Mi kuros al Ĥristian Ivanoviĉ: li havas tian plastron, ĉio tuj pasos. |
| Городничий (делая Бобчинскому укорительный знак, Хлестакову). Это–с ничего. Прошу покорнейше, пожалуйте! А слуге вашему я скажу, чтобы перенес чемодан. (Осипу). Любезнейший, ты перенеси все ко мне, к городничему, — тебе всякий покажет. Прошу покорнейше! (Пропускает вперед Хлестакова и следует за ним, но оборотившись, говорит с укоризной Бобчинскому). Уж и вы! не нашли другого места упасть! И растянулся, как черт знает что такое. (Уходит; за ним Бобчинский). |
Urbestro (farante riproĉan signon al Bobĉinskij, diras al Ĥlestakov, invitante lin iri). Nenio grava, sinjoro. Mi petas vin humile, havu la bonecon! Kaj al via servanto mi diros, ke li transportu la valizon. (Al Osip). Mia bona, vi transportu ĉion al mi, al la urbestro — ĉiu al vi montros. Mi petas humile! (Lasas antaŭeniri Ĥlestakovon kaj sekvas post li, sed, returniĝinte, diras riproĉe al Bobĉinskij). Ha, bona vi estas! Vi ne povis trovi alian lokon por fali! Kaj etendiĝis, kiel la diablo scias kio. (Foriras; post li iras Bobĉinskij). |
Занавес опускается. |
La kurteno falas. |