Явление VХлестаков и Лука Лукич, который почти выталкивается из дверей. Сзади его слышен голос почти вслух: «Чего робеешь?» |
Sceno VĤlestakov kaj Luka Lukiĉ, kiu estas preskaŭ enpuŝata tra la pordo. Post li oni aŭdas voĉon preskaŭ laŭte: «Kion vi timas?» |
| Лука Лукич (вытягиваясь не без трепета). Имею честь представиться: смотритель училищ, титулярный советник Хлопов. | Luka Lukiĉ (streĉiĝante kun tremo kaj subtenante la spadon). Mi havas la honoron min prezenti: inspektoro de lernejoj, titola konsilanto Ĥlopov. |
| Хлестаков. А, милости просим! Садитесь, садитесь. Не хотите ли сигарку? (Подает ему сигару). | Ĥlestakov. Ha, mi petas! Sidiĝu, sidiĝu! Ĉu vi ne deziras cigaredon? (Donas al li cigaredon). |
| Лука Лукич (про себя, в нерешимости). Вот тебе раз! Уж этого никак не предполагал. Брать или не брать? | Luka Lukiĉ (al si mem, ŝanceliĝante). Jen vi havas! Tion ĉi mi jam tute ne atendis. Ĉu preni aŭ ne preni? |
| Хлестаков. Возьмите, возьмите; это порядочная сигарка. Конечно, не то, что в Петербурге. Там, батюшка, я куривал сигарочки по двадцати пяти рублей сотенка, просто ручки потом себе поцелуешь, как выкуришь. Вот огонь, закурите. (Подает ему свечу). Лука Лукич пробует закурить и весь дрожит. Да не с того конца! |
Ĥlestakov. Prenu, prenu; ĝi estas bona cigaredo. Kompreneble, ne tia kiel en Peterburgo. Tie, mia sinjoro, mi fumadis cigaredojn po dudek-kvin rubloj por cento — oni poste simple kisas al si la manon, kiam oni ĝin elfumis. Jen estas fajro, ekfumu. (Donas al li kandelon). Luka Lukiĉ, provas ekfumi kaj tute tremas. Sed ne de tiu ĉi fino! |
| Лука Лукич (от испуга выронил сигару, плюнул и, махнув рукою, про себя). Черт побери все! сгубила проклятая робость! | Luka Lukiĉ (de timo elfaligas la cigaredon, ekkraĉas kaj, svinginte per la mano, diras al si mem). La diablo ĉion prenu! pereigis la malbenita timemeco! |
| Хлестаков. Вы, как я вижу, не охотник до сигарок. А я признаюсь: это моя слабость. Вот еще насчет женского полу, никак не могу быть равнодушен. Как вы? Какие вам больше нравятся — брюнетки или блондинки? Лука Лукич находится в совершенном недоумении, что сказать. Нет, скажите откровенно: брюнетки или блондинки? |
Ĥlestakov. Mi vidas, vi ne estas amanto de cigaredoj. Kaj mi konfesas, ili estas mia malforta flanko. Jen ankaŭ rilate la virinan sekson, mi neniel povas esti indiferenta. Kiel vi? Kiaj pli plaĉas al vi — brunulinoj aŭ blondulinoj? Luka Lukiĉ, estas en plena embaraso, kion li devas respondi. Ne, diru malkaŝe: brunulinoj aŭ blondulinoj? |
| Лука Лукич. Не смею знать. | Luka Lukiĉ. Mi ne kuraĝas scii. |
| Хлестаков. Нет, нет, не отговаривайтесь! Мне хочется узнать непременно ваш вкус. | Ĥlestakov. Ne, ne, ne elturnu vin! Mi volas nepre ekscii vian guston. |
| Лука Лукич. Осмелюсь доложить… (В сторону). Ну, и сам не знаю, что говорю. | Luka Lukiĉ. Mi kuraĝas raporti... (Al si mem). Nu, mi mem ne scias, kion mi parolas. |
| Хлестаков. А! а! не хотите сказать. Верно, уж какая–нибудь брюнетка сделала вам маленькую загвоздочку. Признайтесь, сделала?
Лука Лукич молчит. А! а! покраснели! Видите! видите! Отчего ж вы не говорите? |
Ĥlestakov. Ha, ha! Vi ne volas diri. Certe jam ia brunulino enbatis al vi najleton. Konfesu, ŝi enbatis?
|
| Лука Лукич. Оробел, ваше бла… преос… сият… (В сторону). Продал проклятый язык, продал! | Luka Lukiĉ. Mi timiĝis. Via moŝ... ekscel... prin... (Al si mem). Vendis min la malbenita lango, vendis! |
| Хлестаков. Оробели? А в моих глазах точно есть что–то такое, что внушает робость. По крайней мере, я знаю, что ни одна женщина не может их выдержать, не так ли? | Ĥlestakov. Vi timiĝis? En miaj okuloj efektive estas io, kio inspiras senkuraĝecon. Almenaŭ mi scias, ke neniu virino povas ilin elteni, ĉu ne vere? |
| Лука Лукич. Так точно–с. | Luka Lukiĉ. Tute vere. |
| Хлестаков. Вот со мной престранный случай: в дороге совсем издержался. Не можете ли вы мне дать триста рублей взаймы? | Ĥlestakov. Jen stranga okazo min trafis: en la vojo mi elspezis mian tutan monon. Ĉu vi ne povas doni al mi prunte tricent rublojn? |
| Лука Лукич (хватаясь за карманы, про себя). Вот те штука, если нет! Есть, есть! (Вынимает и, подает, дрожа, ассигнации). | Luka Lukiĉ (kaptante sian poŝon, al si mem). Nun estos bela afero, se mi ne havas! Estas, estas! (Elprenas kaj donas tremante la banknotojn). |
| Хлестаков. Покорнейше благодарю. | Ĥlestakov. Mi dankas vin humile. |
| Лука Лукич (вытягиваясь и придерживая шпагу). Не смею долее беспокоить присутствием. | Luka Lukiĉ (streĉiĝante kaj subtenante la spadon). Mi ne kuraĝas plu tedi per mia alestado. |
| Хлестаков. Прощайте. | Ĥlestakov. Adiaŭ. |
| Лука Лукич (летит вон почти бегом и говорит в сторону). Ну, слава богу! авось не заглянет в классы! | Luka Lukiĉ (elkuras rapide kaj diras al si mem). Nu, dank' al Dio! Eble li ne enrigardos en la klasojn. |