Явление IIТе же и Добчинский. |
Sceno IILa samaj kaj Dobĉinskij. |
| Анна Андреевна. Ну, скажите, пожалуйста: ну, не совестно ли вам? Я на вас одних полагалась, как на порядочного человека: все вдруг выбежали, и вы туда ж за ними! и я вот ни от кого до сих пор толку не доберусь. Не стыдно ли вам? Я у вас крестила вашего Ванечку и Лизаньку, а вы вот как со мною поступили! | Anna Andrejevna. Nu, diru, mi vin petas: nu, ĉu vi ne hontas? Vin solan mi fidis, kiel honestan homon: ĉiuj subite elkuris, kaj vi ankaŭ kuris post ili! kaj jen mi de neniu ĝis povas ricevi ian klarigon! ĉu vi ne hontas? Mi baptis ĉe vi vian Johaĉjon kaj Elinjon, kaj vi — jen kiel vi agas kun mi. |
| Добчинский. Ей–богу, кумушка, так бежал засвидетельствовать почтение, что не могу духу перевесть. Мое почтение, Марья Антоновна! | Dobĉinskij. Per Dio, mia baptanino, mi tiel kuris, por esprimi al vi mian respekton, ke mi ne povas retrovi la spiron. Mian respekton al vi, Marja Antonovna! |
| Марья Антоновна. Здравствуйте, Петр Иванович! | Marja Antonovna. Bonan tagon, Pjotr Ivanoviĉ! |
| Анна Андреевна. Ну что? Ну рассказывайте: что и как там? | Anna Andrejevna. Nu, kio? Nu, rakontu: kio kaj kiel tie estas? |
| Добчинский. Антон Антонович прислал вам записочку. | Dobĉinskij. Anton Antonoviĉ alsendis al vi skribeton. |
| Анна Андреевна. Ну, да кто он такой? генерал? | Anna Andrejevna. Nu, sed kiu li estas? generalo? |
| Добчинский. Нет, не генерал, а не уступит генералу: такое образование и важные поступки–с. | Dobĉinskij. Ne, ne generalo, sed ne malpli valoras ol generalo; tia klereco kaj gravaj manieroj. |
| Анна Андреевна. А! так это тот самый, о котором было писано мужу. | Anna Andrejevna. Ha, sekve li estas tiu sama, pri kiu oni skribis al mia edzo? |
| Добчинский. Настоящий. Я это первый открыл вместе с Петром Ивановичем. | Dobĉinskij. Tute tiu sama. Mi la unua ĝin malkovris kune kun Pjotr Ivanoviĉ. |
| Анна Андреевна. Ну, расскажите: что и как? | Anna Andrejevna. Nu rakontu: kio kaj kiel? |
| Добчинский. Да, слава богу, все благополучно. Сначала он принял было Антона Антоновича немного сурово, да–с; сердился и говорил, что и в гостинице все нехорошо, и к нему не поедет, и что он не хочет сидеть за него в тюрьме; но потом, как узнал невинность Антона Антоновича и как покороче разговорился с ним, тотчас переменил мысли, и, слава богу, все пошло хорошо. Они теперь поехали осматривать богоугодные заведения… А то, признаюсь, уже Антон Антонович думали, не было ли тайного доноса; я сам тоже перетрухнул немножко. |
Dobĉinskij. Jes, dank' al Dio, ĉio estas en bona ordo. Komence li akceptis Antonon Antonoviĉon iom severe, jes; li koleris, li diris, ke en la hotelo ĉio estas malbona, ke li al li ne veturos, ke li ne volas sidi por li en malliberejo; sed poste, kiam li eksciis la senkulpecon de Anton Antonoviĉ kaj kiam li iom pli detale parolis kun li, li tuj ŝanĝis siajn pensojn, kaj, dank' al Dio, ĉio ekiris bone. Ili nun veturas trarigardi la filantropiajn instituciojn… Kaj antaŭe, mi konfesas, Anton Antonoviĉ jam pensis, ĉu ne estis ia sekreta denunco; mi ankaŭ iom falis en timon. |
| Анна Андреевна. Да вам–то чего бояться? ведь вы не служите. | Anna Andrejevna. Sed vi kial bezonas timi? Vi ja ne servas. |
| Добчинский. Да так, знаете, когда вельможа говорит, чувствуешь страх. | Dobĉinskij. Sed ial tiel, vi scias, kiam grandsinjoro parolas, oni sentas timon. |
| Анна Андреевна. Ну, что ж… это все, однако, вздор. Расскажите, каков он собою? что, стар или молод? | Anna Andrejevna. Nu kio do… Ĝi tamen ĉio estas sensencaĵo. Rakontu: kia li estas? Ĉu li estas maljuna aŭ juna? |
| Добчинский. Молодой, молодой человек; лет двадцати трех: а говорит совсем так, как старик: «Извольте, говорит, я поеду и туда, и туда…» (Размахивает руками). Так это все славно. «Я, говорит, и написать, и почитать люблю, но, мешает, что в комнате, говорит, немножко темно». | Dobĉinskij. Juna, juna homo, de ĉirkaŭ dudek–tri jaroj; kaj li parolas tute kiel maljunulo. «Bone, — li diras, — mi veturos tien, mi veturos ankaŭ tien…» (Svingas per la manoj). Tiel bela ĝi ĉio estas. «Mi, — li diras, — amas iom skribi, ankaŭ iom legi; sed malhelpas, ke en la ĉambro, — li diras, — estas iom mallume». |
| Анна Андреевна. А собой каков он: брюнет или блондин? | Anna Andrejevna. Kaj lia eksteraĵo kia estas? Ĉu li estas blondulo aŭ brunulo? |
| Добчинский. Нет, больше шантрет, и глаза такие быстрые, как зверки, так в смущенье даже приводят. | Dobĉinskij. Ne, pli kaŝtanhara, kaj la okuloj estas tiel vivaj kiel bestetoj, tiel ke ili eĉ tute vin konfuzas. |
| Анна Андреевна. Что тут пишет он мне в записке? (Читает) «Спешу тебя уведомить, душенька, что состояние мое было весьма печальное, но, уповая на милосердие божие, за два соленых огурца особенно и за полпорции икры рубль двадцать пять копеек…» (Останавливается). Я ничего не понимаю, к чему же тут соленые огурцы и икра? | Anna Andrejevna. Kion li tie skribas al mi per la papereto? (Legas). «Mi rapidas vin sciigi, mia koro, ke mia stato estis tre malĝoja; tamen fidante la kompatemecon de Dio, ... por du salitaj kukumoj aparte kaj duonporcio da kaviaro unu rublo dudek–kvin kopekoj ...» (Haltas). Mi nenion komprenas: kian rilaton havas tie ĉi la salitaj kukumoj kaj la kaviaro? |
| Добчинский. А, это Антон Антонович писали на черновой бумаге по скорости: так какой–то счет был написан. | Dobĉinskij. Ha, vidu, Anton Antonoviĉ skribis sur uzita papero, por ne perdi tempon: tie estas skribita ia kalkulo. |
| Анна Андреевна. А, да, точно. (Продолжает читать). «Но, уповая на милосердие божие, кажется, все будет к хорошему концу. Приготовь поскорее комнату для важного гостя, ту, что выклеена желтыми бумажками; к обеду прибавлять не трудись, потому что закусим в богоугодном заведении у Артемия Филипповича, а вину вели побольше; скажи купцу Абдулину, чтобы прислал самого лучшего, а не то я перерою весь его погреб. Целуя, душенька, твою ручку, остаюсь твой: Антон Сквозник–Дмухановский…» Ах, боже мой! Это, однако ж, нужно поскорей! Эй, кто там? Мишка! |
Anna Andrejevna. Ha, jes, efektive. (Legas plu). «Tamen fidante la kompatemecon de Dio, ŝajnas, ke ĉio havos bonan finon. Pretigu rapide ĉambron por la grava gasto, tiun, kiu estas tapetita per flavaj paperetoj; aldoni al la tagmanĝo vi ne bezonas, ĉar ni manĝetos en la kadukulejo, ĉe Artemij Filippoviĉ, nur da vino metu pli multe; diru al la komercisto Abdulin, ke li alsendu vinon la plej bonan, alie mi renversos lian tutan kelon. Kisante, koro mia, vian maneton, mi restas via Anton Skvoznik–Dmuĥanovskij…» Ha, mia Dio! Oni tamen devas tion ĉi fari pli rapide! He, kiu tie estas? Miŝka! |
| Добчинский, (бежит и кричит в дверь). Мишка! Мишка! Мишка!
Мишка входит. |
Dobĉinskij, (kuras kaj krias tra la pordo). Miŝka! Miŝka! Miŝka! Miŝka eniras. |
| Анна Андреевна. Послушай: беги к купцу Абдулину… постой, я дам тебе записочку. (Садится к столу, пишет записку и между тем говорит). Эту записку ты отдай кучеру Сидору, чтоб он побежал с нею к купцу Абдулину и принес оттуда вина. А сам поди сейчас прибери хорошенько эту комнату для гостя. Там поставить кровать, рукомойник и прочее. | Anna Andrejevna. Aŭdu: kuru al la komercisto Abdulin… atendu, mi donos al vi skribeton. (Sidiĝas al la tablo, skribas noton kaj dume parolas). Tiun ĉi skribon vi fordonu al la veturigisto Sidor, ke li kuru kun ĝi al la komercisto Abdulin kaj li alportu de tie vinon. Kaj vi mem iru, tuj ordigu bone tiun ĉambron por la gasto. Tien metu liton, lavuion kaj tiel plu. |
| Добчинский. Ну, Анна Андреевна, я побегу теперь поскорее посмотреть, как там он обозревает. | Dobĉinskij. Nu, Anna Andrejevna, mi kuros nun pli rapide rigardi, kiel ili tie faras trarigardon. |
| Анна Андреевна. Ступайте, ступайте! я не держу вас. | Anna Andrejevna. Iru, iru! mi vin ne tenas. |