Явление VIАнна Андреевна и Марья Антоновна вбегают на сцену. |
Sceno VIAnna Andrejevna kaj Marja Antonovna, enkuras sur la scenejon. |
| Анна Андреевна. Где ж, где ж они? Ах, боже мой!.. (Отворяя дверь) Муж! Антоша! Антон! (Говорит скоро). А все ты, а все за тобой. И пошла копаться: «Я булавочку, я косынку». (Подбегает к окну и кричит). Антон, куда, куда? Что, приехал? Ревизор? С усами! С какими усами? |
Anna Andrejevna. Kie do, kie do ili estas? Ha, mia Dio!.. (Malfermante la pordon). Edzo! Antoĉjo! Antono! (Parolas rapide). Kaj ĉiam vi, ĉio pro vi. Ŝi komencis ja amasfosadi: «Mi pingleton ŝovos, mi tuketon metos». (Alkuras al la fenestro kaj krias). Antono, kien, kien? Nu, alveturis? Revizoro? Kun lipharoj? Kun kiaj lipharoj? |
| Голос городничего. После, после, матушка! | Voĉo de la Urbestro. Poste, poste, mia kara! |
| Анна Андреевна. После? Вот новости — после! Я не хочу после… Мне только одно слово: что он, полковник? А? (С пренебрежением). Уехал! Я тебе вспомню это! А все эта: «Маменька, маменька, погодите, зашпилю сзади косынку; я сейчас». Вот тебе и сейчас! Вот тебе ничего и не узнали! А все проклятое кокетство; услышала, что почтмейстер здесь, и давай пред зеркалом жеманиться: и с той стороны, и с этой стороны подойдет. Воображает, что он за ней волочится, а он просто тебе делает гримасу, когда ты отвернешься. |
Anna Andrejevna. Poste? Jen novaĵo, poste! Mi ne volas poste… Nur unu vorton: ĉu li estas kolonelo? Ha? (Kun malestimo). Forveturis! Mi rememorigos al vi ĉi tion! Kaj ĉio pro ŝi: «Panjo, panjo, atendu, mi alpinglos malantaŭe la tuketon; mi tuj». Jen vi havas tuj! Jen vi tiel nenion sciiĝis! Kaj ĉio pro la malbenita koketeco: ŝi aŭdis, ke la poŝtestro estas ĉi tie, kaj jen ŝi komencas afektadi antaŭ la spegulo: de unu flanko aliras, de alia flanko. Ŝi imagas, ke li ŝin amindumas, kaj li simple faras al vi grimacon, kiam vi deturniĝas. |
| Марья Антоновна. Да что ж делать, маменька? Все равно чрез два часа мы все узнаем. Да что ж делать, маменька? Все равно чрез два часа мы все узнаем. | Marja Antonovna. Kion do fari, panjo? Tute egale, post du horoj ni ĉion sciiĝos. |
| Анна Андреевна. Чрез два часа! покорнейше благодарю. Вот одолжила ответом! Как ты не догадалась сказать, что чрез месяц еще лучше можно узнать! (Свешивается в окно). Эй, Авдотья! А? Что, Авдотья, ты слышала, там приехал кто–то?.. Не слышала? Глупая какая! Машет руками? Пусть машет, а ты бы все–таки его расспросила. Не могла этого узнать! В голове чепуха, все женихи сидят. А? Скоро уехали! да ты бы побежала за дрожками. Ступай, ступай сейчас! Слышишь, побеги расспроси, куда поехали; да расспроси хорошенько, что за приезжий, каков он, -- слышишь? Подсмотри в щелку и узнай все, и глаза какие: черные или нет, и сию же минуту возвращайся назад, слышишь? Скорее, скорее, скорее, скорее! (Кричит до тех пор, пока не опускается занавес. Так занавес и закрывает их обеих, стоящих у окна). |
Anna Andrejevna. Post du horoj! Mi dankas vin. Jen plezuriga respondo. Kiel ne venis al vi en la kapon diri, ke post monato oni povas sciiĝi ankoraŭ pli bone. (Elŝoviĝas tra la fenestro). He, Avdotja! Ha? Kio, Avdotja, vi aŭdis, iu tie alveturis? Ne aŭdis? Kia malsaĝa! Svingas la manojn? Li svingu, kaj vi tamen devus lin eldemandi. Ne povis tion ĉi sciiĝi! En la kapo mankas senco, nur fianĉoj ne sidas. Ha? Rapide forveturis! Vi devus kuri post la kaleŝo! Iru, iru tuj! Vi aŭdas? Kuru, eldemandu, kien ili forveturis; kaj eldemandu bone: kiu alveturis, kia li estas, — vi aŭdas? Ekrigardu tra fendeto kaj sciiĝu ĉion, kaj kiajn okulojn li havas, nigrajn aŭ ne, kaj tuj rapide venu returne, vi aŭdas? Rapide, rapide, rapide! (Krias tiel longe, ĝis la kurteno falas. Tiamaniere la kurteno kovras ilin ambaŭ, starantajn apud la fenestro). |